خلاصه استهلاک دارایی‌ های ثابت در 5 نکته مهم

5 نکته مهم درباره‌ی استهلاک دارایی‌ های ثابت را در ادامه با هم مرور می کنیم:

 

1- ماده 149 ق.م.م درباره‌ی استهلاک دارایی‌ های ثابت:

آن قسمت از دارایی‌های استهلاک پذیر که بر اثر به کارگیری یا گذشت زمان یا سایر عوامل و بدون توجه به تغییر قیمت ها ارزش آن تقلیل می‌یابد و همچنین هزینه های تاسیس، قابل استهلاک بوده و هزینه استهلاک آنها جز هزینه های قابل قبول مالیاتی تلقی می‌شود.

 

 

2- ماده 5 مقررات اجرایی ماده 149 ق.م.م درباره‌ی استهلاک دارایی‌ های ثابت:

چنانچه بهای تمام شده برخی از اجزای یک دارایی ثابت مشهود در مقایسه با کل بهای تمام شده آن دارایی، با اهمیت و عمر مفید آن متفاوت از دارایی مورد نظر بوده و بهای آن جزء حداقل 20% بهای تمام شده دارایی باشد. جزء مذکور بر مبنای حداقل تا نصف عمر مفید و یا حداکثر تا دو برابر نرخ استهلاک دارایی مزبور قابل استهلاک خواهد بود. در این صورت بهای تمام شده دارایی و اجزای با اهمیت آن باید بصورت جداگانه ثبت گردد.

 

3- ماده 6 مقررات اجرایی ماده 149 ق.م.م درباره‌ی استهلاک دارایی‌ های ثابت:

مبداء محاسبه استهلاک دارایی ها از ابتدای ماه بعد از بهره‌برداری می‌باشد.

تبصره: موسسات می‌توانند در موارد غیر فعال و یا بلااستفاده ماندن موقت دارایی بیش از شش ماه متوالی در یک دوره مالی، هزینه استهلاک دارایی مزبور در مدت بلااستفاده ماندن را به میزان 30% محاسبه نمایند. در این صورت چنانچه محاسبه استهلاک بر حسب مدت باشد، %70 مدت زمانی که دارایی مورد استفاده قرار نگرفته است، به باقی مانده مدت تعیین شده برای استهلاک دارایی در این جدول اضافه خواهد شد. حکم این تبصره در مورد ساختمان ها و تاسیسات ساختمانی و دارایی های نامشهود با عمر مفید معین جاری نمی‌باشد.

 

 

4- ماده 7 مقررات اجرایی ماده 149 ق.م.م درباره‌ی استهلاک دارایی‌ های ثابت:

هزینه های تاسیس، در سال تاسیس به میزان 100% قابل استهلاک است.

 

 

 

5- ماده 8 مقررات اجرایی ماده 149 ق.م.م درباره‌ی استهلاک دارایی‌ های ثابت:

هزینه های قبل از بهره‌‌برداری (به استثناء هزینه هایی که طبق استاندارد های حسابداری قابل احتساب در بهای تمام شده دارایی های استهلاک پذیر مندرج در جدول پیوست این مجموعه می‌باشد) در سال انجام هزینه به حساب هزینه دوره منظور می‌گردد.

 

منبع: شرکت حسابداری کاوش گویا ارقام